καποτε
ενα παιδι
περπατουσε σε μια ακρογυαλια και μαζευε βοτσαλα
χαζευε τα ζωηρα χρωματα
τα περιπλοκα σχεδιά τους

η καλη του η τυχη
του εφερε μπροστά του ένα πανεμορφα λειασμενο κομματι χαλαζια
το επιασε σαστισμενο στο χερι του
το κρατησε μεσα στην ανοιχτη του παλαμη
και μονολόγησε
"δεν εχω δει πιο όμορφα χρώματα και σχηματα
σε κανενα αλλο βότσαλο, ποτέ στη ζωή μου!"

τοτε ο κρύσταλος του χαλαζία έβγαλε φωνή και φώναξε:
"ακου τι λεει... ξυπνα ανθρωπέ μου!
αυτο που βλεπεις είναι το χέρι σου!
εγώ ειμαι διαφανος σαν το νερό..."