Το κουκί και το ρεβύθι (alternative version)

Το μόνο παραμύθι που μου έλεγε η γιαγιά μου.

Η γυναίκα που με μεγάλωσε.

Έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου,

έστω κι αν ποτέ δεν το κατάλαβα πλήρως.

Θα σας πω ένα παραμύθι

το κουκί και το ρεβύθι

που μαλώναν οι οβραίοι

για ένα ψάρι

για ένα χέλι

για ένα κόκκινο ζωνάρι

Ο κούρος πίνει το κρασί

κι η κότα το μοσχάτο

κι η πουλακίτσα τ' άκουσε

και κάνει τον τρεχάτο

Τρέχει πάνω

τρέχει κάτω

βρίσκει μια εκκλησιά κλεισμένη

και σφιχτά μανδαλωμένη

Βάζει το 'να της δαχτύλι

δεν ανοίγει η εκκλησία

βάζει τ' άλλο της δαχτύλι

δεν ανοίγει η εκκλησία

βάζει τ' άλλο της δαχτύλι

δεν ανοίγει η εκκλησία

βάζει τ' άλλο της δαχτύλι

κάνει ο θεός κι η παναγία

και ανοίγει η εκκλησία

Βλέπει λύκους και χορεύαν

κι αλεπούδες μαγειρεύαν

κι ο σκατζόχειρος ο λύρης

κλείνει μάτι στη χελώνα

κι η χελώνα τ' αφοράθει

κι απο το χορό πετάχτει

το σχημα του αστεριού

το κοπυραιτ του σχήματος του αστεριου,

το χει το αστέρι, επειδή έτσι φαίνεται στο μάτι μας (λόγω διάθλασης του φωτός),
ενώ στην πραγματικότητα είναι σχεδόν στρογγυλό.

ο αστερίας απ´ την άλλη, που και έχει, και φαίνεται το σχήμα του αστεριού, ακριβώς,
ούτε που μας περνά απ´ το μυαλό, όταν ακούμε τη λέξη αστέρι.

κι όταν έλεγα οτι το καλό έχει "δύο εχθρούς" το καλύτερο (απ' αυτό), και το χειρότερο, εννοούσα κάτι τέτοιο:

το να τρως κρέας με τύψεις*
είναι καλύτερο του να τρως κρέας χωρίς τύψεις
και χειρότερο του να μην τρως κρέας

*με τύψεις αληθινές, απ' αυτές που σε κάνουν να νιώθεις αμήχανα όταν αναφέρεται μπροστά σου κάτι σχετικό τους, που η πίεσή τους θα ναι τόση που να μη σ' αφήσει να το συνεχίσεις για πολύ καιρό

                         

έχω υπάρξει και στις 3 παραπάνω κατηγορίες κατά καιρούς

αγαπη ειναι
να τον σκεπαζεις οταν ξεσκεπαζεται
γιατι ξερεις οτι θελει να ειναι σκεπασμενος
και
να μην την σκεπαζεις
επειδη ξερεις οτι δεν της αρεσει να ειναι σκεπασμενη

ποθουμε τη νεοτητα
γιατι
εναν νεαρο που κανει τρελες
τον ερωτευεσαι
εναν γερο που κανει τρελες
τον φοβασαι

καποτε
ενα παιδι
περπατουσε σε μια ακρογυαλια και μαζευε βοτσαλα
χαζευε τα ζωηρα χρωματα
τα περιπλοκα σχεδιά τους

η καλη του η τυχη
του εφερε μπροστά του ένα πανεμορφα λειασμενο κομματι χαλαζια
το επιασε σαστισμενο στο χερι του
το κρατησε μεσα στην ανοιχτη του παλαμη
και μονολόγησε
"δεν εχω δει πιο όμορφα χρώματα και σχηματα
σε κανενα αλλο βότσαλο, ποτέ στη ζωή μου!"

τοτε ο κρύσταλος του χαλαζία έβγαλε φωνή και φώναξε:
"ακου τι λεει... ξυπνα ανθρωπέ μου!
αυτο που βλεπεις είναι το χέρι σου!
εγώ ειμαι διαφανος σαν το νερό..."

μιλαγαμε στο τηλεφωνο...
"ποση ωρα κανεις σε ωρες αιχμης απο εκει - εκει;"
"5 λεπτα" μου λεει
ααααντε και γαμηθειτε κυρια μου

αμα σου λενε ψεμματα για τα προφανη,
αντε να τους εμπιστευθεις σε οσα δε γνωριζεις!